Od zawsze czułam więcej - byłam wrażliwym dzieckiem. Skrycie marzyłam o szkole plastycznej lub o karierze związanej z pisarstwem, ale nasłuchałam się, że "po plastyku i humanie można co najwyżej mieć przeciętnie prosperującą budkę z hot-dogami" (dzisiaj uważam, że nie ma w tym nic złego!) i poszłam do klasy matematycznej. Ciągle zamiast skupić się nad tym, w czym jestem najlepsza, uzupełniałam "braki" - zgodnie z systemową nauką albo raczej indoktrynacją, która mocno wpłynęła na mnie w młodym wieku.

​

Gdy już po studiach - pragmatycznym (ale i ciekawym ze względu na marketing) Zarządzaniu zrobiłam test Gallupa, w wynikach pojawiły się talenty "Empatia", "Optymizm", "Elastyczność"*, byłam wkurzona - co to są za badziewne talenty?! ​

​

Ja latami nie potrafiłam zapanować nad własną wrażliwością, emocjonalnością, rozwiniętą empatią, uważałam je za moje największe przekleństwo.

Jak gąbka chłonęłam emocje innych, gdziekolwiek nie poszłam. Cierpiałam na zaburzenia odżywiania, na pewnym etapie miałam też fobię społeczną. Wikłałam się w toksyczne relacje. Wypalałam się w pracy starając się udowodnić swoją wartość. Ciągle chciałam coś w sobie zmienić.  Nigdy nie byłam zadowolona z siebie. Mój układ nerwowy stale był w stanie: walki, zamrożenia lub ucieczki. ​Przez lata zmagałam się z depresją, perfekcjonizmem, niskim poczuciem własnej wartości, wysoką samokrytyką. Dowiedziałam się też, że miałam ADHD od dziecka co trochę bardziej pomogło mi zrozumieć siebie. Odnalazłam siebie w opisach WWO i chłonęłam jak gąbka wiedzę, jak się ze swoją wrażliwością odnaleźć.

 

Moją kolejną bolączką był perfekcjonizm.

Z jednej strony: zżerała mnie ambicja - wiedziałam, że chcę więcej od życia, ale nie koniecznie tak, jak oferuje mi to system - chciałam po mojemu.

Z drugiej strony: nie potrafiłam doskoczyć do stawianych sobie wysoko poprzeczek, realizowałam niewłaściwe cele, a czasem sabotowałam swoje działania popadając w prokrastynację. ​

​

W wieku 29 lat złamałam kość w nodze, a wraz z tym popadłam w marazm. Miałam wtedy choroby autoimmunologiczne - insulinooporność, niedoczynność tarczycy, badanie USG wykryło guzy w piersiach. Źle się czułam ze sobą, w swoim ciele, w swoim życiu. Miałam za to (dzięki tej złamanej kości) dużo czasu na zastanowienie się, co dalej.

 

Bardzo chciałam siebie zrozumieć.

Bardzo chciałam żyć inaczej - bliżej siebie, bardziej autentycznie.

Odpowiedzi, jak to zrobić, przyszły, gdy klasyczna terapia i inne konwencjonalne metody przestała spełniać moje oczekiwania, a ja zaczęłam szukać alternatywnych metod. 

Wtedy odważyłam się na głęboką pracę z podświadomością. To był strzał w 10. ​

 

Hipnoza, praca z przekonaniami, praca z układem nerwowym była dla mnie przełomem. Zaczęłam być blisko swojego ciała. Nauczyłam się słuchać jego potrzeb i działać w zgodzie ze sobą. Nauczyłam się stawiania granic i kierowania się swoim najwyższym dobrem. Zobaczyłam jasno, co wpłyneło na moje życie i jak mnie to ukształtowało, zabrałam z tego to, co dla mnie najlepsze, w dalszą drogę. Zaufałam innym kobietom, a także mimo wielu zranień otworzyłam się na zdrowy związek. Zobaczyłam swoje talenty, zasoby i stanęłam do realizacji ich w odwadze.  ​

​

Dzisiaj jestem blisko siebie każdego dnia. Otaczam się osobami, które cenią wartości jak szacunek, uczciwośc, miłość i nadają na podobnych falach. Jestem świadoma swoich granic i nauczyłam się asertywności. Dbam z wdzięcznością o swoje ciało i zdrowie. Mój układ nerwowy jest wyciszony, co pozwala mi podejmować decyzje z miejsca spokoju, a nie lęku. Codziennie budzę się obok wspierającego partnera w szczęśliwym związku. Spełniam się w swojej codzienności. ​Moje choroby autoimmunologiczne ustąpiły, a ja dzisiaj ciesze się  najlepszym zdrowiem.

 

Pragnę zaprosić do tego miejsca inne Kobiety, aby wraz ze mną wyruszyły w tę podróż do samych siebie. Po drodze jest wiele odkryć, czasem oczyszczających łez, czasem śmiech. Ale na końcu wreszcie jesteś w domu. Blisko siebie. Ufasz sobie. Czujesz się bezpiecznie w swoim ciele. Masz więcej przestrzeni w układzie nerwowym do podejmowania dobrych dla siebie decyzji. 

Twoja przeszłość nie musi wypływać na Twoją teraźniejszość i możesz się nią cieszyć, przyjmując każdy dzień jak dar.

Jest to bezcenne!

 

* Pozostałe to: Wizjonerstwo i ideacja, czyli generowanie pomysłów.